Kora
'Gelrica' wyróżnia się pod tym względem, ponieważ jej kora jest biaława. U drzew młodych (obecnie trudno takie spotkać) jasna i gładka
korowina występuje na całym pniu. Z wiekiem kora na pniu bruzdowieje, lecz na konarach jest zawsze biaława.
Pochodzenie
'Gelrica' powstała około roku 1865 w okręgu Gelderland w Holandii. Została opisana po raz pierwszy przez Houtzagersa w 1937 r. Autor przypuszcza, że topola ta jest mieszańcem topoli holenderskiej z późną powstałym samorzutnie.
Do Polski (Arboretum Kórnickie) 'Gelrica' trafiła
w 1938 r.
Na korze topoli geldryjskiej dość często obserwuje się rdzawy nalot z glonów.
Populus xeuramericana 'Marilandica' x 'Serotina'
Populus xeuramericana
'Gelrica'
Topola geldryjska, t. gelderlandzka
Populus xeuramericana 'Gelrica'
Topola geldryjska, t. gelderlandzka
Młode liście mają atrakcyjną pomarańczowoczerwoną barwę.
Owoce
P. 'Gelrica' jest kultywarem męskim, dlatego nie owocuje, chociaż istnieją drzewa żeńskie. Są one jednak bardzo rzadkie i nie tak odporne na choroby. Nie warto ich propagować.
charakterystyczny, mocno zbieżysty odziomek
Kwiaty
Okres kwitnienia przypada na 2 dekadę kwietnia. Kotki mają intensywnie czerwoną barwę.
Występowanie
Topolę geldryjską możemy spotkać zarówno w miastach, jak i w otwartym krajobrazie, czy przy drogach (choć niestety coraz rzadziej). Jeżeli chodzi o częstość występowania to jest ona dosyć niska.
Budowa drzewa:
'Gelrica' wytwarza jeden prosty pień. Część odziomkowa jest z reguły mocno zbieżysta. Dalej pień ulega wyraźnemu zwężaniu. Korona jest luźna. Gałęzie boczne są cienkie, a ich końce delikatnie zwieszają się.
Pochodzenie
P. 'Gelrica' powstała około roku 1865 w okręgu Gelderland w Holandii. Została opisana po raz pierwszy przez Houtzagersa w 1937 r. Autor przypuszcza, że topola ta jest mieszańcem topoli holenderskiej
z późną powstałym samorzutnie.
Do Polski (Arboretum Kórnickie) 'Gelrica' trafiła w 1938 r.
Liście:
Na krótkopędach liście mają płaską podstawę, ząbkowano-karbowany brzeg i krótki bądź dłuższy, spiczasty wierzchołek.
Na długopędach liście mają podstawę płaską lub lekko sercowatą, płytko ząbkowany brzeg
i krótki, spiczasty wierzchołek.
'Gelrica' wypuszcza liście mniej więcej na przełomie kwietnia i maja (razem z 'Grandis' i 'Flaschlanden'). Młode liście mają bardzo oryginalną i efektowną pomarańczowoczerwoną barwę. Jesienią nie zostają porażone rdzą i pięknie się przebarwiają (na złocistożółto). Jest to wyjątek godny uwagi.
Liście:
Na krótkopędach liście mają płaską podstawę, ząbkowano-karbowany brzeg i krótki bądź dłuższy, spiczasty wierzchołek.
Na długopędach liście mają podstawę płaską lub lekko sercowatą, płytko ząbkowany brzeg
i krótki, spiczasty wierzchołek.
'Gelrica' wypuszcza liście mniej więcej na przełomie kwietnia i maja (razem z 'Grandis' i 'Flaschlanden'). Młode liście mają bardzo oryginalną i efektowną pomarańczowoczerwoną barwę. Jesienią nie zostają porażone rdzą i pięknie się przebarwiają
(na złocistożółto). Jest to wyjątek godny uwagi.
Budowa drzewa:
P. 'Gelrica' wytwarza jeden prosty pień. Część odziomkowa jest
z reguły mocno zbieżysta. Dalej pień ulega wyraźnemu zwężaniu. Korona jest luźna. Gałęzie boczne są cienkie, a ich końce delikatnie zwieszają się.
Kora
P. 'Gelrica' wyróżnia się pod tym względem, ponieważ jej kora jest biaława. U drzew młodych (obecnie trudno takie spotkać) jasna
i gładka korowina występuje na całym pniu. Z wiekiem kora na pniu bruzdowieje, lecz na konarach jest zawsze biaława.