Nomenklatura

Nazwę rodzaju zawsze piszemy z dużej litery i kursywą. Nazwę gatunkową – z małej, zaś nazwę kultywaru - koniecznie z dużej litery, pismem prostym (nie kursywą) i w apostrofach, np. Populus nigra ‘Italica’.

W przypadku mieszańców, po nazwie rodzajowej podajemy nazwę mieszańca z doklejoną literą „x” przed nią, np. Populus xcanescens. Litera x oznaczająca mieszańca nie powinna być pisana kursywą.

W przypadku kultywarów mieszańcowych standardowo podajemy nazwę rodzajową, następnie nazwę grupy mieszańców z doklejoną literą „x”, a na końcu nazwę kultywaru, np. Populus xeuramericana ‘Robusta’. Skrócona nazwa kultywaru, np. Populus ‘Robusta’ jest również dopuszczalna.

W przypadku kultywarów mieszańcowych, u których brak nazw grup mieszańcowych, podajemy nazwę drzew rodzicielskich, pomiędzy którymi stawiamy znak „x” (z przerwami), a na końcu nazwę kultywaru, np. Populus (maximowiczii x trichocarpa) ‘Hybryda 275’. Najpierw zawsze podajemy drzewo mateczne, a jeśli nie jest ono znane, kierujemy się kolejnością alfabetyczną. Możemy też użyć formy skróconej, np. Populus ‘Hybryda 275'.

Kiedy pierwszy raz opisujemy dany gatunek, bądź kultywar, po jego nazwie dodajemy nazwisko autora lub w formie skróconej, bądź pełnej, np. Populus deltoides Marshall, Populus tristis Fisch.

W przypadku odmian botanicznych używamy skrótu var., zaś podgatunku ssp. lub subsp.

Dawniej nazwę kultywarów zapisywało się używając zamiast apostrofów, symbolu cv., np. Populus X euramericana cv. Grandis.     

9. Wydzielanie substancji zapachowych podczas kwitnienia i rozwoju pędów

Są to substancje bogate w żywice, olejek eteryczny (ok. 0,5-1%), flawonoidy (tektochryzyna), woski, gumy, garbniki, kwas chryzynowy, mannitol, tłuszcze, kwas galusowy, kawowy, cynamonowy, salicylowy, propionowy, masłowy, jabłkowy, białka oraz glikozydy fenolowe takie jak: salicyna, populina i salikortyna (salicyna, populina, salikortyna). Substancje zawarte w pączkach topoli mają niezwykle wszechstronne działanie lecznicze. Można z nich zrobić: balsam z pączków topoli, maść topolową, napar z liści lub pączków topoli, intrakt topolowy, a także wyciągi z liści i pąków tego drzewa. O przygotowaniu i działaniu zdrowotnym poszczególnych preparatów przeczytają Państwo na stronie https://rozanski.li/1207/paczki-topoli-gemmae-populi-w-medycynie/. Informacje w tym punkcje zostały zaczerpnięte z tej strony. U wielu topól pędy rozwijają się przez cały sezon, co oznacza, że pachną one cały czas. U topoli białej,

szarej i osiki, balsamiczny zapach jest wyczuwalny tylko w czasie rozwoju pąków kwiatowych i kwitnienia. 

Drewno topolowe nie nadaje się do budowy obiektów o dużych wymaganiach wytrzymałościowych.

8. Lekkie i miękkie drewno.

Drewno topoli jest rozpierzchłonaczyniowe. Charakteryzuje się niewielką gęstością (ciężarem właściwym) wynoszącym średnio 0,41 g/cm³ oraz niską twardością (320 kg/cm²). Różnica gęstości pomiędzy drewnem wczesnym i późnym jest niewielka, co jest zaletą

w przypadku produkcji oklein. Biel drewna topolowego jest bardzo jasna - ma barwę barwę białą lub lekko kremową. Twardziel natomiast ma kolor jasnoszary, niekiedy

z odcieniem beżowym. Wyjątkiem jest osika, której drewno jest beztwardzielowe i przewodzi wodę całym pniem. Świeże drewno topoli jest bardzo wilgotne. Przykładowo u topoli 'Grandis' wilgotność w dolnej części strzały wyniosła ponad 250% w strefie przejściowej pomiędzy bielem a twardzielą. Najmniejszą wartość u tego drzewa stwierdzono w wierzchołkowym odcinku strzały - 45%, natomiast średnia wyniosła 165% (Hejmanowski 1975).

Drewno topoli (bez względu na gatunek) jest bardzo lekkie, miękkie, łatwo łupliwe i łatwo zapalne (Surmiński 1973). Ponadto charakteryzuje się niską kurczliwością, ma niewielką skłonność do pęknięć desorpcyjnych i paczenia. Jest łatwe w obróbce mechanicznej, dobrze się skleja, barwi, bejcuje i impregnuje. Źle natomiast znosi lakierowanie, polerowanie 

i politurowanie. Drewno topoli w stanie świeżym ma charakterystyczny, kwaskowy zapach, natomiast po wysuszeniu jest bezwonne.

Zastosowanie topolowego drewna jest wielorakie. Wykorzystuje się je do:

1. Celów budowlanych – budynki gospodarcze (np. szopy, stodoły), elementy wozów konnych, płoty, gonty drewniane, szalunki, podkłady szynowe, obudowy przyczep samochodowych i ciągników

2. produkcji mebli, sklejek, płyt wiórowych i pilśniowych, opakowań, oklejek, beczek, palet, trumien

3. produktów codziennego użytku takich jak: kredki, ołówki, zabawki, artykuły modelarskie, zapałki (osika), obcasy do butów, instrumenty muzyczne (korpusy gitar elektrycznych, instrumenty perkusyjne)

4. rzeźbienia i produkcji wyrobów plecionych (łubianek)

5. produkcji papieru (ze świeżego drewna - o białości powyżej 76%); stwierdzono tutaj, że różnice zawartości składników chemicznych w drewnie  poszczególnych gatunków i odmian są małe i nieistotne w przypadku przemysłu celulozowo-papierniczego (Surmiński 1973)

6. celów energetycznych – ze względu na niską kaloryczność, należy do opału słabszej jakości; osika ma tą zaletę, że spalając wytwarza duży i jasny płomień, który dobrze oczyszcza komin z popiołu i sadzy.     

Pozostałe cechy rodzaju Populus

Topole rosną sympodialnie, czyli wieloosiowo.

Pąki kwiatowe tworzą się latem na krótkopędach i u podstawy długopędów. Męskie są większe od żeńskich.

Pąki liściowe drzew męskich, są wyraźnie mniejsze od pąków kwiatowych. Pączek szczytowy pędu przeważnie jest większy od pączków bocznych.

Części szczytowe długopędów mogą być obłe (okrągłe), bądź mniej lub bardziej graniaste (ostrokończyste) z korkowatymi listwami (patrz ryc. po prawej).

Na końcach nerwów brzegu blaszki liściowej mogą występować gruczołki.

System korzeniowy topoli jest różny w zależności od rodzaju siedliska i dostępności wilgoci oraz związków mineralnych. Na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych, topola wykształca korzenie płaskie, natomiast na terenach ubogich w wodę, korzenie sięgają głęboko i mogą tworzyć system palowy. Zdarzają się też systemy, w których jeden lub dwa sięgają głęboko, natomiast pozostałe – płytko

i szeroko. Na terenach zasobnych i o wysokim poziomie wód gruntowych, system korzeniowy topoli prawie nie wybiega poza rzut korony, natomiast na obszarach uboższych w sole mineralne i o niżej umiejscowionych wodach gruntowych, korzenie sięgają daleko poza rzut korony (Tyszkiewicz 1956).

U niektórych występuje heteroblastia (w przeciwieństwie do heterofilii jest to zmienność liści m.in. ich morfologii i funkcji w okresie całego życia rośliny, a nie tylko sezonu wegetacyjnego. Dotyczy to jednak głównie topól z sekcji Abaso (topoli meksykańskiej) i Turanga (topól różnolistnych), a więc tych niewystępujących w naszym klimacie (Korbik 2020).  

Ryc. 3. Pęd topoli szarej

Powyższy schemat zaleca się oglądać na komputerze

Ryc. 2. Kwiatostan żeński (P. xberolinensis 'Petrowskiana', fot M. Korbik)

Kolejność symboli ma znaczenie.

Przykładowo:

1, 2, 3 (1- najwyższa częstość,
3 - najniższa częstość;

1/2 - 1 i 2 podobna częstość)

7

6

5

4

3

2

1

0 - brak lub bardzo lekkie

1 - wyraźne, ale lekkie

2 - znaczne

0 - brak

1 - lekkie

2 - umiarkowane

3 - znaczne

1 - jasnozielony

5 - ciemnozielony

j - drzewa

jednoprzewodnikowe

w - drzewa

wieloprzewodnikowe

liście często opanowane

przez rdzę, nie

przebarwiają się efektownie

szczególnie u drzew

bliższych osice

Tabela 1: Parametry popularnych topól w Polsce

1 - 5 m

2 - 10 m

3 - 15 m

4 - 20 m

5 - 25 m

6 - 30 m

U niektórych występuje heteroblastia

(w przeciwieństwie do heterofilii jest to zmienność liści m.in. ich morfologii i funkcji  w okresie całego życia rośliny, a nie tylko sezonu wegetacyjnego. Dotyczy to jednak głównie topól z sekcji Abaso (topoli 

meksykańskiej) 

iTuranga (topól 

różnolistnych),

a więc tych niewystępujących w naszym klimacie (Korbik 2020). 

Ryc. 4. Graniasty długopęd topoli carskiej

z charakterystycznymi, korkowatymi listwami

Pozostałe cechy rodzaju Populus

Topole rosną sympodialnie, czyli wieloosiowo.

Pąki kwiatowe tworzą się latem na krótkopędach i u podstawy długopędów. Męskie są większe od żeńskich.

Pąki liściowe drzew męskich, są wyraźnie mniejsze od pąków kwiatowych. Pączek szczytowy pędu przeważnie jest większy od pączków bocznych.

Części szczytowe długopędów mogą być obłe (okrągłe), bądź mniej lub bardziej graniaste (ostrokończyste) z korkowatymi listwami (patrz ryc. poniżej).

Na końcach nerwów brzegu blaszki liściowej mogą występować gruczołki.

System korzeniowy topoli jest różny w zależności od rodzaju siedliska i dostępności wilgoci oraz związków mineralnych. Na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych, topola wykształca korzenie płaskie, natomiast na terenach ubogich w wodę, korzenie sięgają głęboko i mogą tworzyć system palowy. Zdarzają się też systemy, w których jeden lub dwa sięgają głęboko, natomiast pozostałe – płytko i szeroko. Na terenach zasobnych i o wysokim poziomie wód gruntowych, system korzeniowy topoli prawie nie wybiega poza rzut korony, natomiast na obszarach uboższych w sole mineralne i o niżej umiejscowionych wodach gruntowych, korzenie sięgają daleko poza rzut korony (Tyszkiewicz 1956).

U niektórych występuje heteroblastia

(w przeciwieństwie do heterofilii jest to zmienność liści m.in. ich morfologii i funkcji w okresie całego życia rośliny, a nie tylko sezonu wegetacyjnego. Dotyczy to jednak głównie topól z sekcji Abaso (topoli meksykańskiej) 

i Turanga (topól różnolistnych), a więc tych niewystępujących w naszym klimacie. 

Pozostałe cechy rodzaju Populus

Topole rosną sympodialnie, czyli wieloosiowo.

Pąki kwiatowe tworzą się latem na krótkopędach i u podstawy długopędów. Męskie są większe od żeńskich.

Pąki liściowe drzew męskich, są wyraźnie mniejsze od pąków kwiatowych. Pączek szczytowy pędu przeważnie jest większy od pączków bocznych.

Części szczytowe długopędów mogą być obłe (okrągłe), bądź mniej lub bardziej graniaste (ostrokończyste) z korkowatymi listwami (patrz ryc. poniżej).

Na końcach nerwów brzegu blaszki liściowej mogą występować gruczołki.

System korzeniowy topoli jest różny w zależności od rodzaju siedliska i dostępności wilgoci oraz związków mineralnych. Na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych, topola wykształca korzenie płaskie, natomiast na terenach ubogich w wodę, korzenie sięgają głęboko i mogą tworzyć system palowy. Zdarzają się też systemy, w których jeden lub dwa sięgają głęboko, natomiast pozostałe – płytko i szeroko. Na terenach zasobnych i o wysokim poziomie wód gruntowych, system korzeniowy topoli prawie nie wybiega poza rzut korony, natomiast na obszarach uboższych w sole mineralne i o niżej umiejscowionych wodach gruntowych, korzenie sięgają daleko poza rzut korony (Tyszkiewicz 1956).

6. Owocostany w postaci torebek otwierających się 2-4(5) klapami; uwalniają kłęby białego puchu.

Owocem topoli jest torebka z puchem nasiennym, która rośnie w owocostanach. Drzewa męskie nie tworzą owocostanów. Najwcześniej dojrzewają torebki topól z sekcji Populus (maj), potem Aigeiros (czerwiec), najpóźniej Tacamahaca (lipiec-wrzesień). Po dojrzeniu owocostany szybko opadają.

5. Wiatropylność

Topole są wiatropylne. Kwitną (wczesną) wiosną, kiedy na drzewach nie są jeszcze wykształcone liście. Kwiatostanami topoli są kotki, które składają się z: osi kwiatostanu, przysadek i dysku, do których są przyczepione nitki z pylnikami (u drzew męskich) oraz zalążnie ze znamionami (u drzew żeńskich). Kotki męskie są intensywnie czerwone (kolor pylników), natomiast żeńskie mają barwę zielonkawo-żółtą. Należy tu dodać, że topole  z sekcji Populus (białych i osik) mają kotki orzęsione (białawoszare włoski). To orzęsienie sprawia, że kolor kotki jest jakby zamaskowany i aby rozpoznać płeć, może być konieczne przyjrzenie się im z bliska (najbardziej dotyczy to osiki, u której orzęsienie jest najsilniejsze).

Ryc. 1. Kwiatostan męski (P. 'Robusta', fot. M. Korbik)

3. Krótkowieczność (ale są wyjątki)

Większość gatunków i odmian topoli jest krótkowieczna i górna granica ich wieku to mniej więcej 100 - 130 lat. Są jednak pewne wyjątki. Topola biała i czarna mogą osiągnąć wiek 

300 lat, a nawet go przekroczyć. Stosunkowo długo może też żyć topola późna (Populus xeuramericana ‘Serotina’ – do 200 lat. W przypadku niektórych topól, ich maksymalny wiek nie jest możliwy do określenia. Są to kultywary, które trafiły do Polski w 1938 r, czyli mieszańce Schreinera i Stouta, czy chociażby topola geldryjska (Populus xeuramericana ‘Gelrica’). Wszystko jednak wskazuje, że one także są drzewami krótkowiecznymi. 

2. (Bardzo) szybki wzrost (niekiedy nawet 2 m/rok)

Topole należą do najszybciej rosnących drzew. Zwłaszcza te pochodzenia mieszańcowego odznaczają się wybitnymi przyrostami. Wśród rekordzistów jest topola ‘NE 42’ o polskiej nazwie ’Hybryda 275'  (sekcja topól balsamicznych), której roczne przyrosty w młodości mogą przekraczać 2 m, dochodząc w sprzyjających warunkach nawet do 2,5 m! Do najwolniej rosnących należą topole z sekcji Leucoides (wielkolistne)

Rodzaj Populus dzieli się na 6 sekcji. Poniżej przedstawione są wszystkie znane gatunki topoli w podziale na sekcje (Korbik 2022). 

1. Zwykle duża wysokość (najczęściej 20-40 m)

Topole to w zdecydowanej większości duże drzewa. W naszej części świata niektóre egzemplarze mogą w sprzyjających warunkach przekraczać 40 m wysokości, a na świecie dochodzić nawet do 60 m (topola kalifornijska)! Łatwiej wymienić te, które zazwyczaj nie przekraczają 20 m. Są nimi t. chińska (Simona), włochata, osika i topole wielkolistne (sekcja Leucoides). Wśród najwyższych egzemplarzy topól w Polsce znajdziemy: topolę białą, czarną, osikę i kanadyjską w odm. ‘Robusta’ i 'Marilandica'. 

Systematyka

Cechy charakterystyczne rodzaju Populus:

7. Heterofilia (różnolistność), podział na liście wczesne i późne

Cechą charakterystyczną rodzaju Populus jest podział na tzw. liście krótkopędowe i długopędowe. Według Korbika (2022) są to kolejno liście wczesne oraz liście późne. Liście wczesne to takie, które pojawiają się jako pierwsze na wiosnę. 

Liście późne pojawiają się wraz z rozwojem pędu na długość i są przeważnie większe. 

Długopędy dzielimy na:

• wierzchołkowe

• boczne

• odroślowe

Liście znajdujące się na długopędach odroślowych, a także wierzchołkowych mogą być bardzo duże. Z reguły opadają później niż te na krótkopędach. Liście odroślowe przeważnie nie przebarwiają się.

Młode drzewa intensywnie przyrastają, więc tworzą liczne długopędy. Stare drzewa natomiast mogą w ogóle nie tworzyć długopędów. 

Największą różnolistność obserwujemy u niewystępujących w naszym klimacie topól z sekcji Turanga (różnolistnych). Jeśli chodzi o te występujące u nas to największą heterofilię wykazują topole z sekcji Populus (białych i osik), najmniejszą natomiast z sekcji Aigeiros (czarnych) i Leucoides (wielkolistnych).

4. Dwupienność (podział na drzewa męskie 

i żeńskie)

Niemal wszystkie topole są dwupienne. Jednopienność można zaobserwować 

u niektórych topól z sekcji Leucoides (wielkolistnych). Oprócz tego zdarzają się żeńskie egzemplarze topoli białej, u których obok słupka w kwiecie wykształcają się pojedyncze pręciki. Topole mające status gatunku lub naturalnego mieszańca występują zawsze w obu formach, natomiast te o statusie kultywaru – zwykle w jednej formie, 

np. ‘Robusta’ jest tylko w formie męskiej, 

a ‘Marilandica’ – żeńskiej).

4. Dwupienność (podział na drzewa męskie i żeńskie)

Niemal wszystkie topole są dwupienne. Jednopienność można zaobserwować u niektórych topól z sekcji Leucoides (wielkolistnych). Oprócz tego zdarzają się żeńskie egzemplarze topoli białej, u których obok słupka w kwiecie wykształcają się pojedyncze pręciki. Topole mające status gatunku lub naturalnego mieszańca występują zawsze w obu formach, natomiast te o statusie kultywaru – zwykle w jednej formie, np. ‘Robusta’ jest tylko w formie męskiej, a ‘Marilandica’ – żeńskiej).

8. Lekkie i miękkie drewno.

Drewno topoli jest rozpierzchłonaczyniowe. Charakteryzuje się niewielką gęstością (ciężarem właściwym) wynoszącym średnio 0,41 g/cm³ oraz niską twardością (320 kg/cm²). Różnica gęstości pomiędzy drewnem wczesnym

i późnym jest niewielka, co jest zaletą w przypadku produkcji oklein. Biel drewna topolowego jest bardzo jasna- ma barwę białą lub lekko kremową. Twardziel natomiast ma kolor jasnoszary, niekiedy z odcieniem beżowym. Wyjątkiem jest osika, której drewno jest beztwardzielowe i przewodzi wodę całym pniem. Świeże drewno topoli jest bardzo wilgotne. Przykładowo u topoli 'Grandis' wilgotność w dolnej części strzały wyniosła ponad 250% w strefie przejściowej pomiędzy bielem a twardzielą. Najmniejszą wartość u tego drzewa stwierdzono w wierzchołkowym odcinku strzały - 45%, natomiast średnia wyniosła 165% (Hejmanowski 1975).

Drewno topoli (bez względu na gatunek) jest bardzo lekkie, miękkie, łatwo łupliwe i łatwo zapalne (Surmiński 1973). Ponadto charakteryzuje się niską kurczliwością, ma niewielką skłonność do pęknięć desorpcyjnych

i paczenia. Jest łatwe w obróbce mechanicznej, dobrze się skleja, barwi, bejcuje i impregnuje. Źle natomiast znosi lakierowanie, polerowanie 

i politurowanie. Drewno topoli w stanie świeżym ma charakterystyczny, kwaskowy zapach, natomiast po wysuszeniu jest bezwonne.

Zastosowanie topolowego drewna jest wielorakie. Wykorzystuje się je do:

1. Celów budowlanych – budynki gospodarcze (np. szopy, stodoły), elementy wozów konnych, płoty, gonty drewniane, szalunki, podkłady szynowe, obudowy przyczep samochodowych i ciągników

2. produkcji mebli, sklejek, płyt wiórowych i pilśniowych, opakowań, oklejek, beczek, palet, trumien

3. produktów codziennego użytku takich jak: kredki, ołówki, zabawki, artykuły modelarskie, zapałki (osika), obcasy do butów, instrumenty muzyczne (korpusy gitar elektrycznych, instrumenty perkusyjne)

4. rzeźbienia i produkcji wyrobów plecionych (łubianek)

5. produkcji papieru (ze świeżego drewna - o białości powyżej 76%); stwierdzono tutaj, że różnice zawartości składników chemicznych w drewnie  poszczególnych gatunków i odmian są małe i nieistotne w przypadku przemysłu celulozowo-papierniczego (Surmiński 1973)

6. celów energetycznych – ze względu na niską kaloryczność, należy do opału słabszej jakości; osika ma tą zaletę, że spalając wytwarza duży i jasny płomień, który dobrze oczyszcza komin z popiołu i sadzy.             

9. Wydzielanie substancji zapachowych podczas kwitnienia i rozwoju pędów

Są to substancje bogate w żywice, olejek eteryczny (ok. 0,5-1%), flawonoidy (tektochryzyna), woski, gumy, garbniki, kwas chryzynowy, mannitol, tłuszcze, kwas galusowy, kawowy, cynamonowy, salicylowy, propionowy, masłowy, jabłkowy, białka oraz glikozydy fenolowe takie jak: salicyna, populina i salikortyna (salicyna, populina, salikortyna). Substancje zawarte w pączkach topoli mają niezwykle wszechstronne działanie lecznicze. Można z nich zrobić: balsam z pączków topoli, maść topolową, napar z liści lub pączków topoli, intrakt topolowy, a także wyciągi z liści i pąków tego drzewa. O przygotowaniu i działaniu zdrowotnym poszczególnych preparatów przeczytają Państwo na stronie https://rozanski.li/1207/paczki-topoli-gemmae-populi-w-medycynie/. Informacje w tym punkcje zostały zaczerpnięte z tej strony. U wielu topól pędy rozwijają się przez cały sezon, co oznacza, że pachną one cały czas.

U topoli białej, szarej i osiki, balsamiczny zapach jest wyczuwalny tylko w czasie rozwoju pąków kwiatowych i kwitnienia. 

Źródła:

• Korbik M., 2020, Przegląd systematyki rodzaju Populus L., W: Rocznik Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego, nr 68, s. 77-90

• Korbik M., 2022, 12 grudnia, "Podstawowe informacje na temat rodzaju Populus L." [Webinar], SKN Arboris, https://www.youtube.com/watch?v=VS7iCxgGHyc

• Hejmanowski S., 1975, Uprawa topoli, PWRiL, Warszawa

• Janusz A., Piszczek M. Kuc M., 2012, Gospodarcze znaczenie plantacji topolowych w zrównoważonym leśnictwie, W: Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej, R. 14, z. 4, s. 143-151

• https://www.ekologia.pl/slownik/drewno-topoli/

• https://kb.pl/aktualnosci/ogrzewanie/topola-jako-doskonale-drewno-opalowe/

• https://rozanski.li/1207/paczki-topoli-gemmae-populi-w-medycynie/

Liczebność rodzaju Populus

Liczba gatunków topoli na świecie nie jest jasno określona (nie wszystkie obszary Ziemi są w równym stopniu zbadane). Szacuje się jednak, że jest to 30-40 gatunków. Oprócz tego istnieje bardzo wiele odmian uprawowych (kultywarów), najczęściej pochodzenia mieszańcowego. Można ich liczyć w setkach, jednak ogromna większość z nich to były drzewa testowane na plantacjach, które nie trafiały do nasadzeń. W Polsce spotykamy około 30 taksonów, z czego 1/3 ma sporadyczny udział.

Rodzaj Populus jest bardzo obszerny i reprezentujące go drzewa rosną w różnych strefach klimatycznych (najczęściej umiarkowanych). Na półkuli południowej także rosną topole, jednak nie jest to obszar ich naturalnego występowania. Pewien wyjątek stanowi Populus ilicifolia, która występuje w Kenii, zahaczając o półkulę południową.

Liczebność rodzaju Populus

Liczba gatunków topoli na świecie nie jest jasno określona (nie wszystkie obszary Ziemi są w równym stopniu zbadane). Szacuje się jednak, że jest to 30-40 gatunków. Oprócz tego istnieje bardzo wiele odmian uprawowych (kultywarów), najczęściej pochodzenia mieszańcowego. Można ich liczyć w setkach, jednak ogromna większość z nich to były drzewa testowane na plantacjach, które nie trafiały do nasadzeń.

W Polsce spotykamy około 30 taksonów,

z czego 1/3 ma sporadyczny udział.

Rodzaj Populus jest bardzo obszerny

i reprezentujące go drzewa rosną w różnych strefach klimatycznych (najczęściej umiarkowanych). Na półkuli południowej także rosną topole, jednak nie jest to obszar ich naturalnego występowania. Pewien wyjątek stanowi Populus ilicifolia, która występuje

w Kenii, zahaczając o półkulę południową.