*Mogą też być czysto zielone, w przypadku gdy       kwiecień jest bardzo ciepły.

Występowanie

Topola włoska jest bardzo częsta w miastach.
Rośnie najczęściej w przyulicznych szpalerach, czasem pojedynczo. Przy drogach krajowych
i w otwartym krajobrazie – sporadycznie.

Liście pojawiają się w połowie kwietnia lub troszkę później (w tym samym czasie, co ‘Robusta’). Początkowo mają delikatnie miedzianą barwę*. Jesienią żółkną, przy czym

w centrach dużych miast przeważnie słabo lub bardzo słabo. Ponadto zwykle część liści (nieprzebarwionych) zostaje do nawet połowy grudnia. Wynika to z oddziaływania miejskiej wyspy ciepła, a także tzw. zanieczyszczenia światłem, które może opóźniać zrzucanie liści do nawet 20 dni.

Dodatkowe uwagi

Na topolach czarnych i berlińskich często obserwuje się charakterystyczne, spiralne galasy. Wytwarzają je mszyce, zwane bawełnicą topolową lub inaczej przerostkiem skrętniakiem.(Pemphigius spirothecae). Gatunek ten żeruje jedynie na topolach, choć są inne, mające też drugiego żywiciela (bawełnica topolowo-kocankowa, topolowo-sałatowa, topolowo-marchwiana). 

*Mogą też być czysto zielone,

 w przypadku gdy kwiecień jest bardzo   ciepły.

Kwiaty

Topola włoska kwitnie około przełomu marca i kwietnia (w podobnym czasie co 'Robusta' i 'Plantierensis'). Kotki mają czerwoną barwę. Istnieją też drzewa żeńskie, lecz nie należą one do kultywaru 'Italica' (patrz Populus nigra 'Pyramidalis')

Populus nigra 'Italica'

Topola włoska

Cechą charakterystyczną topoli włoskiej są deskowate przypory korzeniowe.

Młode liście mają lekko miedzianą, oliwkową barwę.

Liście

Liście na krótkopędach są bardzo małe (długość i szerokość blaszki 3-5 cm). Na długopędach - większe i bardziej spłaszczone (długość blaszki ok. 5 cm, szerokość 6-7 cm). Kształt liści nawiązuje do topoli czarnej.

Budowa drzewa

Topole włoskie to bardzo wysmukłe drzewa. Przy 20 m wysokości, szerokość korony często wynosi poniżej 5 m, chociaż w przypadku drzew wyższych szerokość ta może być dwukrotnie większa. Korona jest gęsta, a gałęzie skierowane prosto do góry. Cechą typową dla topoli włoskiej są deskowate przypory korzeniowe.

Występowanie

Topola włoska jest bardzo częsta

w miastach. Rośnie najczęściej

w przyulicznych szpalerach, czasem pojedynczo. Przy drogach krajowych
i w otwartym krajobrazie – sporadycznie.

Pochodzenie:

Topola włoska jest kolumnową odmianą topoli czarnej. Powstała prawdopodobnie w Lombardii we Włoszech na przełomie XVII i XVIII w.

Liście pojawiają się w połowie kwietnia lub troszkę później (w tym samym czasie, co ‘Robusta’). Początkowo mają delikatnie miedzianą barwę*. Jesienią żółkną, przy czym w centrach dużych miast przeważnie słabo lub bardzo słabo. Ponadto zwykle część liści (nieprzebarwionych) zostaje do nawet połowy grudnia. Wynika to z oddziaływania miejskiej wyspy ciepła, a także tzw. zanieczyszczenia światłem, które może opóźniać zrzucanie liści do nawet 20 dni.